بسم الله الرحمن الرحیم

معرفت نفس یعنی  شناخت خود .  کدام خود ؟ !

ما که خودمان را تحت عنوان  اسم و فامیل و.....   می شناسیم . آیا این شناخت خود است ؟ نه

 قبلا در رابطه با خود ، عرض شد که ما دو خود و دو من داریم . یک عالی و دیگری دانی است . آن خود که عالی است ؛ همان روح و جان و نفس ماست و خود دانی هم که همین جسم است با تمام نیازها وخواسته هایی که دارد . می فرماید : " من عرف نفسه فقد عرف ربّه "

هرکس خودش را بشناسد ؛ پروردگارش را خواهد شناخت

تمام کارهای جسم را روح انجام می دهد و آن خود را که گفته اند اگر بشناسی و به آن معرفت پیدا کنی ، پروردگارت را هم می شناسی ، آن خود عالی یعنی روح ، جان ، نفس توست .

   همان گونه که تو تا وقتی جسمت را نشناسی ؛ نیازهای جسم را هم نخواهی شناخت و نمی دانی چه غذایی باید بخوری تا جسمت رشد کند ؛ همان گونه هم اگر روح و جان خودت را نشناسی؛ نیازها و غذای روحت را هم نخواهی شناخت و با این بی معرفتی او همیشه گرسنه و تشنه خواهد ماند .

بسم الله الرحمن الرحیم

کسی که علم دارد ، عالم است ؛ اما کسی که به درک و ادراک رسیده ، مدرک است . تو با علم به دانایی می رسی اما با ادراک این دانایی ، علم را دارا می شوی . یعنی آن دانایی با وجودت یکی می شود و خود را می  یابی .

 " من عرف نفسه فقد عرف ربّه " کسی که خودش را شناخت، پروردگارش را می شناسد . تمام بدبختی بشر امروزی این است که خودش را نشناخته . البته منظور از "خود "، همان خود عالی است که قبلا به آن اشاره کرده ایم. وگرنه این خود دانی که جسم است و خواسته هایش مادی است ؛ را همه می شناسند . مشکل ما نشناختن آن خودی است که شرافت و شخصیت انسان به آن بر می گردد.

کسی که بدنش سوخته و تاول زده و دائم فریاد می زند که درد دارم. تو فقط علم داری که سوختن ، درد دارد و دیگر درد او را ادراک نمی کنی .اما عمق درد او را زمانی می فهمی که بدن تو هم به مانند او در آتش بسوزد ؛ اینجاست که درد را دارا می شوی . یعنی شدت درد او را با تمام وجودت ادراک می کنی .کسی که در وجودش به معرفت و ادراک برسد ؛ رمز و راز هستی و آفرینش را و خود را و خدا را در وجودش می یابد و ادراک می کند .

بسم الله الرحمن الرحیم

شکر بر دو نوع است : شکر زبانی   ، شکر عملی

گفتیم که ما برای رسیدن به حقیقت وجود و برای دست پیدا کردن به خود عالی باید به دنبال علم حقیقی که قران است باشیم .

حال سؤال این است که ما چگونه و از چه طریقی می توانیم به این علم که در قران است برسیم ؟

قبلا عرض شد که با مجاهده ی علمی و عملی ؛ یعنی مجاهده و تلاش برای باسواد شدن و کسب علم و

آموختن قران ،که در وهله ی اول ضروری است ، تو تا لفظ و معنی ظاهری قران را ندانی ؛ نمی توانی مفهوم آیات

را بفهمی ودر نتیجه نمی توانی به آنچه قران از تو خواسته ، عمل کنی .  مجاهده ی علمی تکلیف تو را بر تو

نشان می دهد و تو با آشنا شدن با مفاهیم قران ، کم کم به آیات قران شناخت پیدا می کنی و 

با زبان او را شکر می گویی ؛ که این را  "شکر زبانی " گویند .بعد از این شکر ، رغبت پیدا می کنی که

به قران عمل کنی ؛ یعنی این شناخت تو را به عمل به قران می کشاند ؛ که این را " شکر عملی " گویند .

با عمل به قران تو در هر میدانی می فهمی چه تکلیفی داری و با رغبت آن را  انجام می دهی ؛

یعنی با انجام دادن وظیفه ای که به عهده ات است ،در عمل نشان می دهی که شاکر و مطیع فرمان او

هستی و این شکر دیگر لقلقه ی زبانت نیست ، بلکه هم با زبان او را شکر می گویی و هم در عمل شاکری ! 

لذا بعد از این شکر عملی ، وجود تو باز می شود و آیات را بهتر از قبل می فهمی و بهتر هم عمل می کنی ؛

چون قران زنده است ، اگر تو با قران انس گیری و همراه شوی  ؛ قران تو را زنده می کند و به حیات می رساند .

پس با هر بار عمل کردن ، معرفت تو به قران بالاتر می رود و بصیرت پیدا می کنی و روح تو وسعت می گیرد و

بازتر می شود و  عمل تو هم نورانی تر از قبل می شود و........

به همین گونه تو در وجودت سیر می کنی و معرفت تو بالا و بالاتر و عمل تو هم با اخلاص و با اخلاص تر می شود

و در نتیجه ، وجود تو هی لطیف و لطیف تر و الطف می شود وقران درون خود را بر تو باز می کند و تو به باطن

قران دست پیدا می کنی و با قران سیر و حرکت می کنی .چون " لا یمسّه الّا المطهّرون " فقط پاکان می توانند به بطن قران برسند .

وقتی تو به بطن قران رسیدی ؛ به بطن و درون خودت (خود عالی ) هم می رسی . چون قبلا گفتیم که قران

نسخه ی وجودی ماست و ما فقط با عمل به قران می توانیم خود را بیابیم و به زیبایی های درونمان دست پیدا کنیم .

. حال این سیر و حرکت با قران تو را به اعلی علیین می رساند ،

یا در جنّات النعیم یا فردوس برین و رضوان و............ " و الله اعلم " .

بسم الله الرحمن الرحیم

علم حقیقی آن علمی است که وقتی به آن می رسی و آن را کسب می کنی، خود به خود به دنبال آن شکر می آید ،

و تو از فزونی علم مغرور نمی شوی بلکه هر چه علم در تو زیادتر می شود ؛ متواضع تر می شوی و شاکر ، نه کافر .

کفر یعنی پوشاندن ،پوشاندن چه چیزی ؟ پوشاندن حقیقت ، کسی که به علم حقیقی دست پیدا کند ؛ هرگز حقیقت را نمی پوشاند ،

بلکه هم به زبان و هم در عمل حقیقت را نشان می دهد .در روایت است که :" اطلبوا العلم ولو بالصّین " طلب کنید علم را اگر چه در چین باشد .

علمی که قران فرموده برای بدست آوردن آن حتی باید به دورترین نقاط دنیا سفرکنید و آن را بیابید ؛

آن علمی است که تو با کسب آن علم ، خود را می یابی و جایگاه خودت را در نظام هستی می یابی ،

متأسفانه امروز علمی که در دانشگاهها هست و فرد می آموزد ؛بیشتر او را در خودش گم می کند تا پیدا !

  و فرد هر چه می آموزد ، آن خود عالی و حقیقی را بیشتر می پوشاند ؛و در عوض اینکه حق را نشان دهد ،

حق را می پوشاند . البته این علم به عنوان مقدمه و در اول راه خوب است ،

اما برای تکمیل آن باید به دنبال علمی باشیم که خدا آن را بر ما واجب کرده و آن علم ، شناخت خویشتن است

که با مجاهده ی علمی و عملی ، آن را می یابی .

بسم الله الرحمن الرحیم

روایتی است از معصوم (علیه السلام ) : "من عرف نفسه فقد عرف ربه " هرکس خودش را بشناسد ، پروردگارش را خواهد شناخت .

   آن قدر شناخت خود مهم است که با شناخت خود به شناخت خدا می رسی . قبلا عرض کردیم که ما دو تا خود داریم ، یک خود عالی و یک خود دانی .

ما باید خود عالی را بشناسیم ؛ تا به شناخت خدا برسیم . خود عالی یعنی : روح ، جان ، قلب . منظور از قلب آن که به شکل صنوبری است ، نیست؛

بلکه آن قلب و جانی است که به خدا وصل است .

خود دانی همین جسم است با تمام خواسته های مادی که دارد و بعد از پایان عمر در خاک دنیا دفن و خاک می شود و تو آن را ترک می کنی و

خود (خود عالی ) به عالم خودش یعنی به عالم بالا منتقل می شود . دین و شریعت و تمام انبیاء هم به خاطر خود عالی آمده اند

تا خود عالی را به ما بشناسانند و با روایات و احادیث و قران به ما یاد می دهند که چگونه باید با دکمه های کامپیوتر وجودمان کار کنیم و آن را باز کنیم و

خود را بیابیم و دارای تمام آن دارایی های شویم که خدا از ازل آن را در نهاد و در فطرت ما به ودیعه گذاشته و

ما باید با مجاهده ی علمی و عملی به آن دارایی وجودمان دست پیدا کنیم .     

بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند مهربان وقتی خیر کسی را بخواهد در او شوق شنیدن معارف را ایجاد می کند و با این شوق او را حرکت می دهد ؛

تا او را به خود عالی و به آرامش درونش برساند .البته در این راه هی او را به دست اندازها می اندازد تا

با سختی ها و فشارها وجود او را به بالندگی و رشد برساند .درطی این مسیر بنده باید صبر داشته باشد

که گفته اند :" گر صبر کنی زغوره حلوا سازی " خداوند صابران را دوست دارد و تو یقین داشته باش که صبر تو بی پاداش نمی ماند .